Skip to main content

සයිබර් පන්හිඳ

Search This Blog

යොමු කරන්න ඔබේ නිර්මාණ.........

October 01, 2014

Get link
Facebook
Twitter
Pinterest
Email
Other Apps

කෙටි කතා නවකතා

Get link
Facebook
Twitter
Pinterest
Email
Other Apps

Comments

Post a Comment

Popular Posts

Ajith Kawsike Wijenaike , Sanath Nandasiri- නවාතැනින් ඇය යනවා - වරමි ලබා සරසවියට-----

Ajith Kawsike Wijenaike , Sanath Nandasiri- නවාතැනින් ඇය යනවා - වරමි ලබා සරසවියට----- ලොව පවතින්නේ යාමි ඊමි මතය.. මහැදුරැ සරචිචන්ද්‍රයන් සිය මළවුන් ගේ අවුරැදු දා නවකතාවෙහි ඒ බව දක්වා ඇත්තේ මෙපරිද්දෙනි. '' තව කල් දැම්මත් කවදා හරි යන්න එපා ය? මොකට ද කල් දාලා? ඉක්මනින් ගිය තරමට ඉක්මනින් එන්න පුලුවන්.. යාම හොදය ගොස් ඊම ද හොද ය. ලොව ඇත්තේ යාම් ඊම ය. නෑවිත් යන්ට බැරිය. නොගොස් එන්ට බැරිය. ( මළවුන් ගේ අව රැදු දා පිටු අංක - 137‍/ 138 ) මේ වෙන්වීමක සැබැ යථාර්ථයයි.. නමුත් අප මෙවැනි වෙන්වීම් කොපමණකට නම් සංසාරය පුරාවට කදුලු සලා ඇත් ද, කොපමණ නම් වේදනාවෙන් උමතු වී ඇත් ද? මානව ජීවිතයේ ඇති කටුකම අත් දැකීම වෙන් වීම යැයි හැගෙන්නේ එවැනි විටකය. වරක් බුදුන් වහන්සේ අප සංසාරය පුරාවට ප්‍රියයන් අහිමි වීම හේතුවෙන් හඩා ඇති කදුලු සතර මහ මුහුදේ පැන් වලටත් වඩා වැඩි බැව් ප්‍රකාශ කර අනමතග්ගපරියාය සුත්‍රය මගින් දේශනා කර ඇත්තේ මෙපරිද්දෙනි... චතුසු සමුද්දේසු ජලං පරිත්තකං තතෝ බහුං අස්සුජලං අනප්පකං දුක්ඛේන ඵුට්ටස්ස නරස්ස සෝචනා කිං කාරණා සම්ම තුවං පමජ්ජසි සැබෑවකි ලොව සෑම හමුවීම

දුක හිතෙන කතාවක් ...

මේ සා විසල් අහසක් යට අද පල නොවන බැව් දැනුම් දීමෙන් පසු බොහෝ දෙනා එය පලකරන්නැයි කරන ලද ඉල්ලීම ඉවත ලිය නොහැකි තරමට සිත අසරණව ඇත. හදිසි හේතුවක් නිසා තාවකාලිකව නතර කල බැවින් නවකතාව සමග එකතුවී උන් ඔබට අද එය නොමැති අඩුව නොදැනීම උදෙසා පෙර දිනෙක මා ලියන ලද කෙටිකතා එකතුවකින් එකක් අද දිනයේ පල කලෙමු. -------------------------- -------------------------- ----------- “දැහැමි...” ඇය පිටුපස හැරුණි. මේ හන්තාන අඩවිය යට ඇගේ සුන්දර වත මඩල පුරා සදවතක් යැයි මම නොකියමි. එහෙත් ඇය සතු සීදේවි පෙනුමට මා ප්‍රිය කළෙමි. “ආ...නිදුක..” ඇය මා දැක සිනා සේලයක් ගලහ පාරේ බිම හළේය. අතරින් පතර පිපුණ රොබරෝසියා මල් ඒ සිනාවෙන් ලැජ්ජාවූවා වන්නට ඇත. සරසවියේ බොහෝ සිසු සිසුවියන් ඇවිද යන මග දෙස බලා මම සිනාසුනි. ඒ දිනක් ඇය මට කියූ කරුණක් සිහිවය. “මං ආසයි දවසක පේරාදෙණි කැම්පස් එකට එන්න... මට ලංකාවෙ වෙන කැම්පස් එකක් සෙට් උනත් මම පේරාදෙණි වෛද්‍යය පීඨය ඉල්ලාගන අඩල අඩල හරි එනවා එනවාමයි” ඇය පේරාදෙණියට අප්‍රමාණව පෙම් කලාය. ඒ මන්දැයි මා කිසිදාක ඇසුවේ නැත. කොහොමටත් ගම්පොල පාරේ අම්බුලළුවාව පේන මානයක ඉපදුනු මට

මැටිටි කෙටිකතා ව ..

“මැට්ටි අද එන්නේ නැද්ද ...” පවන් මහ හයියෙන් කෑ ගහනවා.මේ උදේ පාන්දර මොන මල වදයක්ද මන්දා.මේ මෝඩයට යන මගුලක මං නැතුව යන්න බැයිද දන්නෑ.හිතින් බැන බැනම මම ඇහැරියා. “ඉන්නවා මං එන්නම්.මං එනකන් කන්නේ එහෙම නෑ හරිද පෙරේතයා...” “හුහු මං කනවා.ඔහේ එනකන් මං මොකට ඉන්නද....” “එහෙනම් කා ගන්නවා බුරුවා ...” මේ උදේ පාන්දර මගෙ ඇගේ ලේ පුච්චනවට මේ බුරුවගේ දත් ටිකම හැලියන්.... දඩි බිඩි ගාලා ලැහැස්ති වෙලා මං campus එකට දිව්වෙ හොදටම පරක්කු වෙලා හින්දා...මං faculty එක පැත්තට යනකොට ඒක ඉස්සරහ බෙන්ච් එකට වෙලා පවන් මග බලන් ඉන්නවා...මට ඒ වෙලාවෙ නම් පව් කියලත් හිතුනා. “මෝඩි....”කෑම එකත් දික් කරන් පවන් හිනා වෙවී ඉන්නවා... “ඔයා කෑවද....????” “නෑ මැට්ටි..ඔයා කාලා මටත් බාගයක් දෙනවා ” ඇත්තටම මට පවන් ගැන ගොඩක් දුක හිතුනා.මං පවන්ගේ කෙල්ලත් නොවී එයා මං වෙනුවෙන් කරන දේවල්....හොදම යාළුවෝ කියන්නෙ ඒක තමා. අපි දෙන්නම ලෙක්චර් hall එකට ගිහින් ඒකෙ පිටි පස්සෙම කොනකින් වාඩි උනා.ලෙක්චර්ස් තියෙන වෙලාවට නම් පවන් ගේ කට වැහිලා...ඒ වෙලාවට මං කථා කලොත් මටත් ටොක්කක් ඇනලා අහන් ඉන්න කියනවා.. ඇත්තම කිව්වොත් පවන් ලස්සන කොල්

Powered by Blogger